"Cando os que amamos se van para sempre, pasan de vivir entre nós para vivir con nós"
Hai adeuses voluntarios, outros impostos polas circunstancias e tamén os que non son tal porque sabemos que nalgunha esquina da vida quedarán diluidos na alegría do reencontro.
Hai un adeus imposto que nos parece definitivo, sen retorno, que nos deixa como herdanza unha longa rúa de ausencias. É o abrazo xélido que trae a morte, é o atoparnos cara a cara coa nada. É a resignada aceptación do inevitable, descubrindo de súpeto que somos insignificantes diante a magnitude do Universo.
Cando o loito enche cada curruncho dos sentiementos, podemos chorar por ese ser amado que se nos foi. Mais, ata nesa mesma néboa de dor, é posible sementar unha luciña redentora, un agradecemento infinito porque compartiu parte desa vida con nós. Non pode volver, por moito que nos asolaguemos nas bágoas, pero pode estar en cada momento que o traiamos ao presente pola maxia do recordo. A morte inmortaliza ós que amamos. O esquecemento entérraos para sempre.
Os compoñentes do Club de Lectura Pintor de Castinande queremos agradecervos o tempo que floreceu coa vosa compañía. Lembrarémosvos en cada libro que leamos, en cada parágrafo que comentemos, en cada lugar que garde a aura da vosa presenza.
 |
| Teresa Fernández Vázquez e Emilia González Rodríguez entre compañeiros de lecturas e cafés, e xa amigos para sempre. |
Autora deste texto : MONCHA
Comentarios
Publicar un comentario